Genç Bir Kadının Ukrayna Savaşı Görevi: Tahliyeleri Teşvik Etmek

Yana Muravinets’in Ukrayna cephesine yakın bir yerde evini terk etmesi için ikna etmeye çalıştığı ilk kişi, beş aylık hamile genç bir kadındı.

İneklerini, buzağısını ve köpeğini terk etmek istemedi. Bayan Muravinets’e, güney Ukrayna şehri Mykolaiv yakınlarındaki evini inşa etmek için enerji ve para harcadığını ve onu kaybetmekten korktuğunu söyledi.

Muravinets, “Burada ölü yatarken bunların hiçbirine gerek kalmayacak dedim” dedi.

Savaşın ilk günlerinden bu yana bölgeden 27 yaşındaki fotoğrafçı ve kameraman Bayan Muravinets, Kızıl Haç’ta gönüllü olarak yeni bir işe girdi: insanları tahliye etmeye teşvik etmek. Telefon görüşmelerinde, kapı konuşmalarında, köy meydanlarında, hatta bazen ateş altındayken yaptığı konuşmalarda, Ukraynalıları her şeyi geride bırakmanın hayatta kalmanın tek kesin yolu olduğuna ikna etmeye çalıştı.

İnsanları hayatları boyunca inşa ettikleri her şeyi terk etmeye ikna etmek, savaşın yarattığı birçok sıkıcı işten biri ve yetkililerin karşılaştığı bir başka zorluk. Mykolaiv şehri, savaşın başlarında Rus saldırılarını geri püskürtmeyi başarsa da, grevler onu ve bölgesini hırpaladı, yaygın ölüm ve yıkım getirdi. Birçok sakin ayrıldı, ancak yüz binlercesi hala orada ve belediye başkanının ofisi insanları terk etmeye çağırdı.

Son aylarda tahliye davası açmak için binlerce saat harcayan Bayan Muravinets, görev için hazırlıksız olduğunu söyledi. Panik atak geçirmeye başladığını söyledi ama devam etmesi gerektiğini hissetti.

Mykolaiv’den bombardıman nedeniyle kısa kesilmesi gereken bir Zoom aramasında, “Savaş bitmiyor ve insanlar kendilerini tehlikeye atmaya devam ediyor” dedi. “Bir kişiyi gitmeye ikna edebilirsem, bu zaten iyi.”

Bayan Muravinets ile birlikte çalışan engelli tahliye koordinatörü Boris Shchabelkyi, onu yorulmak bilmeyen, tahliye etmesi gereken insanlara karşı nazik ve meslektaşları ile “her zaman iyi bir ruh halinde” olarak nitelendirdi.

Kızıl Haç ile 2.500’den fazla insanın tahliyesine yardım ettiğini söyledi, ancak birçoğu kaldı ya da ayrıldıktan birkaç gün sonra geri döndü. Bayan Muravinets, genç hamile kadını kaçmaya ikna etmenin bir buçuk ay sürdüğünü ve ancak evinin camları iki kez kırıldıktan sonra ayrıldığını söyledi.

“Özellikle güvenli olduğunda, insanlar iyi olduğunu düşünüyor ve bir yanılsama içinde yaşıyor” dedi. “Sadece evlerine füzeler geldiğinde ayrılmaya karar veriyorlar.”

Savaştan iki yıl önce Muravinets, bölgede fabrikası olan bir Fransız mandıra şirketi olan Lactalis’te çalıştı ve süt kalitesini kontrol etmek için çiftçi köylerini gezdi.

Artık birçok köy yolu tehlikeli hale geldiğinden, önceki işinde öğrendiği kısayolları kullanarak yangından kaçınarak uzak köylere ulaştı. Ama şimdi, mandıra çiftçilerini geçim kaynaklarını terk etmeye ikna etmesi gerekiyor.

“Onlar için tüm hayat” dedi. “Diyorlar ki: ‘İneklerimi nasıl bırakabilirim? İneklerimi nasıl bırakabilirim?”

Savaştan önce, bir ineğin 1000 dolara kadar mal olabileceğini söyledi. Şimdi, insanlar bunun bir kısmı için et almak için onları mezbahalara götürüyor.

Muravinets, tahliyeyi kabul eden bazı çiftçilerin hayvanların açlıktan ölmemesi için ağılları açık bıraktığını ve ineklerin, boğaların ve ördeklerin artık yiyecek ve su aramak için köy sokaklarında dolaştığını söyledi.

Muravinets, “Parası, imkanları, arabası olan insanlar çoktan gitti” dedi. Ancak aylarca sığınaklarda yaşayan diğerleri, ayrılmayı reddettikleri için orada ölmeye hazır olduklarını söyledi.

Aynı nedenle kaldığını söyledi.

“Geri kalanlar hayatlarını feda etmeye hazır olanlardır.”

Valeriya Safronova New York’tan raporlamaya katkıda bulundu.